این روزها مجموعه تئاتر شهر میزبان نمایشی با عنوان «سلول شخصی» است. این تئاتر که از تاریخ 8 مرداد به روی صحنه رفته، روزهای پایانی اجرایش را پشت سر می‌گذارد و بنا به گفته عوامل این نمایش، 23 مردادماه، آخرین اجرا روی صحنه خواهد رفت.
نمایش سلول شخصی با نویسندگی و کارگردانی امیرحسین آلاد پوش با همراهی سید مرتضی هاشمی در نگارش متن اثر، به بخش دیگری از هنرهای نمایشی یعنی تعزیه نیز می‌پردازد. در این اثر کامران تفتی، مجید نوروزی و جلیل فرجاد هنرمند پیشکسوت عرصه بازیگری روی صحنه می‌روند. امیر حسین آلاد پوش کارگردان و نویسنده این نمایش که حدود ده سال است در گونه‌های نمایش‌های آیینی و مذهبی در گروه فرهنگی هنری «مسلم» فعالیت می‌کند، تاکنون، در نمایش‌های «رولت روسی»، «چرتکه»، «ایستگاه متروک»، «سپاهیان آتش» و... بازی کرده و در آثاری از جمله «روزی روزگاری جوشن»، «معمای مطربان» و «پریشان»، در جایگاه کارگردان ایستاده است. این نمایش، نگاهی نقدگرایانه به اندیشه‌ای دارد که باعث می‌شود تا گروهی از مذهبیون، خود را بر باروهای بلند حقانیت بپندارند و از بالای این برج و بارو، دیگر افراد جامعه را نه‌تنها از خود، بلکه از مراسم مذهبی و به‌طورکلی از دین طرد کنند.
سلول شخصی آن‌چنان که از نامش برمی‌آید در فضایی زندان گونه طراحی شده و نباید از آن انتظار میزانسن و طراحی صحنه چشم گیری را داشته باشیم. چند دیوار با طرح میله‌های زندان با یک تخت درون سلول و یک میز، تنها آکسسوارهایی است که طراحِ صحنه این نمایش برای روی صحنه بردن این تئاتر تدارک دیده است. اگر برای دیدن تئاتری شلوغ و پر کاراکتر و پر سروصدا قصد دارید به تماشاخانه یا سالن تئاتر بروید قطعاً سلول شخصی نمی‌تواند گزینه خوبی برای شما باشد! سلول شخصی نمایشی است از درونِ کاراکتری که سال‌های سال با تفکراتش درگیر است و در پی فرار از خود می‌باشد.
کامران تفتی در نقش یحیی که در این نمایش نیز مثابه کارهای قبلی‌اش تمام توان خود را برای به کمال رساندن کاراکترش، به کار می‌گیرد یکی از نقاط قوت این اثر نمایشی است. تفتی با حضور موثر و همچنین با تمام توان سعی کرده که با دیالوگ‌های تأثیرگذار و طولانی علاوه بر در دست‌گرفتن صحنه، تماشاگر را نیز با خود همراه کند و در مواقعی حتی اجازه نفس‌کشیدن را نیز از آنها بگیرد. در دوره‌ای که بازیگران دست چندم بدون داشتن هنر بازیگری خاصی با بازی در فیلم و سریال‌هایی که این روزها به‌صورت کیلویی در پلتفرم‌های نمایش خانگی در حال اکران است، مطرح می‌شوند، کارِ تفتی در این نمایش به‌شدت چشم گیر است و اگر واقعاً به حرفه بازیگری علاقه داشته باشید قطعاً بازی کامران تفتی در نمایش سلول شخصی می‌تواند کلاس بازیگری با کمترین هزینه برای علاقه‌مندان باشد. کامران تفتی که پیش‌ازاین در نمایش‌هایی با عنوان «چفت» و «گل به خودی» اخیراً هنر خود را به تماشاچیان عرضه کرده بود و از قضا خوش هم درخشیده بود توانسته در این کار نیز خوش بدرخشد و تماشاچیانی زیادی را نیز در اکثر شب‌های اجرا به سالن اصلی تئاتر شهر بکشاند. مجید نوروزی که اخیراً او را در سریال‌هایی همچون سیاه‌چاله و فیلمِ در حال اکران مصلحت دیده‌اید هم در نمایش سلول شخصی توانسته کارنامه بازیگری را خود را بیش‌ازپیش ارتقا ببخشد. نوروزی که در فیلم مصلحت و چندین فیلم سینمایی دیگر در سال‌های اخیر توانسته بود قابلیت‌های خود را به رخ بکشد این بار با بازی بی‌نقص در مقابل کامران تفتی توانسته بود زوج نمایشی خوبی را رقم بزند. بازی بدن، شوخی‌های به جا و قدرت بالا در دیالوگ گویی و اکت های درست همه در تکمیل اثرِ خوب آلاد پوش بود و قطعاً از تشویق‌های بی‌امان تماشاچی‌ها در پایان نمایش می‌توان فهمید که تیمِ نمایشی کار خود را به‌درستی انجام داده‌اند. جلیل فرجاد بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون هم نیز در این اثر به ایفای نقش می‌پردازد، هرچند کوتاه ولی تأثیرگذار، فرجاد که سبقه خوبی در امر بازیگری تئاتر دارد با اضافه‌شدن به ترکیب جوانِ تفتی و نوروزی به‌خوبی توانسته بود از پس‌کار بربیاید.
با اینکه عده‌ای در فضای مجازی به این نمایش از لحاظ محتوایی تاخته بودند؛ ولی در واقعیت امر این‌گونه نبود! عده‌ای با در بوق‌وکرنا کردن، اثر را صرفاً تعزیه خوانده بودند و با گله از عوامل تبلیغاتی تئاتر، اعتقاد داشتند اثر ضعیف و دم‌دستی را به مخاطبان ارائه داده‌اند.سلول شخصی را اگر بخواهیم در چند جمله خلاصه کنیم و هم‌زمان از اسپویل هم بر حذر باشیم باید بگوییم: سلول شخصی داستانِ درگیریِ شخصیِ فردی با خودش در طول سالیان دراز و تقابل خیر و شر است. تقابل عاقبت‌به‌خیر و شر شدن، داستانِ مردی که به خوانندگی علاقه دارد درصورتی‌که پدر وی تعزیه‌خوان است و علاقه دارد که پسرش در مسیر وی گام بردارد. صرفاً تعزیه خواندن این اثر و ندیدن زیبایی‌های هنری و نمایشی آن به‌دور از انصاف است. بازی‌های به حق به‌اندازه، دیالوگ و متن نمایشنامه بی‌نظیر و پرهیز از زیاده‌گویی در مقابل میزانسنِ کاملاً در خدمت بازیگر همه از نقاط قوت این اثر نمایشی است.با یک جمع‌بندی و اجتناب از توضیح بیشتر در خصوص این نمایش، توصیه می‌شود علاقمندانی که به نمایش‌های درام و پرمحتوا اقبال بیشتری دارند در روزهای آخر به تماشای این اثر نمایشی بنشینند و از دیدن آن لذت ببرند.
نمایش سلول شخصی با نویسندگی و کارگردانی امیرحسین آلاد پوش با همراهی سید مرتضی هاشمی در نگارش متن اثر، به بخش دیگری از هنرهای نمایشی یعنی تعزیه نیز می‌پردازد. در این اثر کامران تفتی، مجید نوروزی و جلیل فرجاد هنرمند پیشکسوت عرصه بازیگری روی صحنه می‌روند. امیر حسین آلاد پوش کارگردان و نویسنده این نمایش که حدود ده سال است در گونه‌های نمایش‌های آیینی و مذهبی در گروه فرهنگی هنری «مسلم» فعالیت می‌کند، تاکنون، در نمایش‌های «رولت روسی»، «چرتکه»، «ایستگاه متروک»، «سپاهیان آتش» و... بازی کرده و در آثاری از جمله «روزی روزگاری جوشن»، «معمای مطربان» و «پریشان»، در جایگاه کارگردان ایستاده است. این نمایش، نگاهی نقدگرایانه به اندیشه‌ای دارد که باعث می‌شود تا گروهی از مذهبیون، خود را بر باروهای بلند حقانیت بپندارند و از بالای این برج و بارو، دیگر افراد جامعه را نه‌تنها از خود، بلکه از مراسم مذهبی و به‌طورکلی از دین طرد کنند.
سلول شخصی آن‌چنان که از نامش برمی‌آید در فضایی زندان گونه طراحی شده و نباید از آن انتظار میزانسن و طراحی صحنه چشم گیری را داشته باشیم. چند دیوار با طرح میله‌های زندان با یک تخت درون سلول و یک میز، تنها آکسسوارهایی است که طراحِ صحنه این نمایش برای روی صحنه بردن این تئاتر تدارک دیده است. اگر برای دیدن تئاتری شلوغ و پر کاراکتر و پر سروصدا قصد دارید به تماشاخانه یا سالن تئاتر بروید قطعاً سلول شخصی نمی‌تواند گزینه خوبی برای شما باشد! سلول شخصی نمایشی است از درونِ کاراکتری که سال‌های سال با تفکراتش درگیر است و در پی فرار از خود می‌باشد.
کامران تفتی در نقش یحیی که در این نمایش نیز مثابه کارهای قبلی‌اش تمام توان خود را برای به کمال رساندن کاراکترش، به کار می‌گیرد یکی از نقاط قوت این اثر نمایشی است. تفتی با حضور موثر و همچنین با تمام توان سعی کرده که با دیالوگ‌های تأثیرگذار و طولانی علاوه بر در دست‌گرفتن صحنه، تماشاگر را نیز با خود همراه کند و در مواقعی حتی اجازه نفس‌کشیدن را نیز از آنها بگیرد. در دوره‌ای که بازیگران دست چندم بدون داشتن هنر بازیگری خاصی با بازی در فیلم و سریال‌هایی که این روزها به‌صورت کیلویی در پلتفرم‌های نمایش خانگی در حال اکران است، مطرح می‌شوند، کارِ تفتی در این نمایش به‌شدت چشم گیر است و اگر واقعاً به حرفه بازیگری علاقه داشته باشید قطعاً بازی کامران تفتی در نمایش سلول شخصی می‌تواند کلاس بازیگری با کمترین هزینه برای علاقه‌مندان باشد. کامران تفتی که پیش‌ازاین در نمایش‌هایی با عنوان «چفت» و «گل به خودی» اخیراً هنر خود را به تماشاچیان عرضه کرده بود و از قضا خوش هم درخشیده بود توانسته در این کار نیز خوش بدرخشد و تماشاچیانی زیادی را نیز در اکثر شب‌های اجرا به سالن اصلی تئاتر شهر بکشاند. مجید نوروزی که اخیراً او را در سریال‌هایی همچون سیاه‌چاله و فیلمِ در حال اکران مصلحت دیده‌اید هم در نمایش سلول شخصی توانسته کارنامه بازیگری را خود را بیش‌ازپیش ارتقا ببخشد. نوروزی که در فیلم مصلحت و چندین فیلم سینمایی دیگر در سال‌های اخیر توانسته بود قابلیت‌های خود را به رخ بکشد این بار با بازی بی‌نقص در مقابل کامران تفتی توانسته بود زوج نمایشی خوبی را رقم بزند. بازی بدن، شوخی‌های به جا و قدرت بالا در دیالوگ گویی و اکت های درست همه در تکمیل اثرِ خوب آلاد پوش بود و قطعاً از تشویق‌های بی‌امان تماشاچی‌ها در پایان نمایش می‌توان فهمید که تیمِ نمایشی کار خود را به‌درستی انجام داده‌اند. جلیل فرجاد بازیگر پیشکسوت سینما و تلویزیون هم نیز در این اثر به ایفای نقش می‌پردازد، هرچند کوتاه ولی تأثیرگذار، فرجاد که سبقه خوبی در امر بازیگری تئاتر دارد با اضافه‌شدن به ترکیب جوانِ تفتی و نوروزی به‌خوبی توانسته بود از پس‌کار بربیاید.
با اینکه عده‌ای در فضای مجازی به این نمایش از لحاظ محتوایی تاخته بودند؛ ولی در واقعیت امر این‌گونه نبود! عده‌ای با در بوق‌وکرنا کردن، اثر را صرفاً تعزیه خوانده بودند و با گله از عوامل تبلیغاتی تئاتر، اعتقاد داشتند اثر ضعیف و دم‌دستی را به مخاطبان ارائه داده‌اند.سلول شخصی را اگر بخواهیم در چند جمله خلاصه کنیم و هم‌زمان از اسپویل هم بر حذر باشیم باید بگوییم: سلول شخصی داستانِ درگیریِ شخصیِ فردی با خودش در طول سالیان دراز و تقابل خیر و شر است. تقابل عاقبت‌به‌خیر و شر شدن، داستانِ مردی که به خوانندگی علاقه دارد درصورتی‌که پدر وی تعزیه‌خوان است و علاقه دارد که پسرش در مسیر وی گام بردارد. صرفاً تعزیه خواندن این اثر و ندیدن زیبایی‌های هنری و نمایشی آن به‌دور از انصاف است. بازی‌های به حق به‌اندازه، دیالوگ و متن نمایشنامه بی‌نظیر و پرهیز از زیاده‌گویی در مقابل میزانسنِ کاملاً در خدمت بازیگر همه از نقاط قوت این اثر نمایشی است.با یک جمع‌بندی و اجتناب از توضیح بیشتر در خصوص این نمایش، توصیه می‌شود علاقمندانی که به نمایش‌های درام و پرمحتوا اقبال بیشتری دارند در روزهای آخر به تماشای این اثر نمایشی بنشینند و از دیدن آن لذت ببرند.
علی کلانتری
