«سانترالیسم» یا تمرکز گرایی اداری در ایران، چند دهه ای است که ابعاد مخرب و آزار دهنده ای پیدا کرده است؛ همان تمرکزگرایی اقتصادی...
این که چرا همه راهها به مرکز ختم می شود، دیگر دغدغه و مسئله نیست؛ چون همه پذیرفتیم که این شیوه حکمرانی، مقتضای ذات کشوری توسعه نیافته و تسامحاً، در حال توسعه است.
سیاست غلط تمرکز گرایی اقتصادی، نه تنها یک فاجعه که یک تراژدی است؛ قرائت جدیدی از سیاست توسعه است که عده ای زیر چرخ های آن له می شدند و می شوند...
در چارچوب این سیاست ظالمانه، منابع کل کشور به نام توسعه، قربانی فلات مرکزی نظیر (اصفهان، کرمان و یزد) می شود.
نتیجه طبیعی تمرکز صنایع در استانهای مرکزی،چیزی جز فقر و فلاکت و مهاجرت استانهای مرزی نیست و عجیب این که به طرز مسخره آمیزی دنبال اجرای آمایش سرزمین به عنوان پیش نیاز عدالت اجتماعی هستیم!
تمرکزگرایی اقتصادی یعنی هزار کیلومتر لوله گذاری برای انتقال آب دریای عمان به اصفهان با اعتبار افزون بر ۱۵۰ هزار میلیارد تومان!
مافیای فولاد و صنعت، همه منابع و ذخایر کشور را برای خود می خواهد؛ حتی به قیمت شیرین کردن هر لیتر آب دریای عمان با هزینه ۲ یورو ناقابل؟!
