کشورها دو دسته اند،آنان که صاحبان و تولید کنندگان مدرنیسم بوده اند و آن ها که واردکنندگان و مصرف کنندگان مدرنیسم اند.تفاوت این دو دسته البته تنها در تولید و مصرف نیست ، تمایزات این دو، طیف گسترده ای از قوانین،ساختار ها وخرده فرهنگ های مدرنیته را در بر می گیرد.برخورد یک کشور مصرف کننده با مظاهر و کالاهای مدرنیته در تمایز و تفاوت مطلق است با برخورد یک کشور تولید کننده با همان مظاهر،شاید این مطلب را بتوان با یک مثال بسط و پرورش داد.دو کشور با مشترکات تاریخی و فرهنگی عمیق و طولانی و سابقه پر و پیمان همسایگی مثل هند و ایران،اولی هیچگاه تحت سلطه و حاکمیت رسمی و علنی کشوری دیگر قرار نداشته است و همواره در طول تاریخ گذشته از بحث وابستگی واستقلال نسبی حکومت ها تحت حاکمیت حکومتی هم جنس با خود بوده است و دومی سال های دراز تحت سلطه و قیمومیت یک کشور مدرن مثل انگلستان بوده است.هر دو این کشورها هم به نسبت مساوی از مظاهر و مواهب مدرنیته بهره برده اند اما با یک تفاوت که کشوری مثل هند لقمه مدرنیته را از دست صاحب و تولید کننده اصلی کالا دریافت کرده است و هم بر نهادینه شدن مدرنیسم در هند نظارت داشته است اما کشوری مثل ایران مدرنیته را با یک واسطه که همان حکومت های به نسبت مستقل بوده اند دریافت کرده است از این جا تفاوت این دو جامعه از ریز ترین تا درشت ترین موارد مشخص می شود ،خرده فرهنگ ها و تعاملات میان انسان سنتی شرقی و کالا های مدرن غربی در کشوری مثل هند به عنوان مشتری تولید به مصرف مدرنیته بسیار بسیار قانونمند تر و منظم تر از کشوری مانند ایران به عنوان یک مشتری دست چندم است این را می توان با قدم زدن در خیابان های هند وایران به صراحت دریافت کرد از قوانین راهنمایی گر فته تا زبان اختصاصی مدرنیسم و سایر خرده فرهنگ ها، البته مبحث ما ارزشگذاری بین یک کشور با مدرنیته مستقیم و کشوری با مدرنیته با واسطه نیست،بلکه بحث بین تفاوت های این دو و مدرنیته ناقص والکن ما است این موضوع شاید در کشوری ایران بسیار مثمر ثمر و مفید فایده واقع شود و فرصتی طلایی باشد که بر ای تحقق بومی سازی کالاهای مدرن در اختیار جامعه ایرانی قرار گرفته است،فرصتی که ممکن است به دلیل عمق ریشه مدرنتیه در کشورهایی مثل هند هیچگاه میسر نشود اما تا آنروز مدرنیته با واسطه در نگاه اول با لباس نقصان وارد می شود.در واقع در کشورهایی با مدرنیته بی واسطه و از تولید به مصرف، قوانین و نگره‌های حاکم بر دنیای مدرن همراه با مظاهر آن وارد می شوند و این می تواند مانند بک تبغ دو لبه عمل کند که از طرفی فرهنگ سازی بومی را مشکل می سازد و از طرف دیگر توسعه مدرنیته را سرعت می بخشد اما در کشورهایی مثل ایران که همواره میان کشور مولد مدرنیته با بطن جامعه یک فاصله به نام حاکمیت سیاسی وجود داشته است تنها مظاهر و کالاهای مدرن اند که به دست حاکمیت سیاسی و بدون دخالت مستقیم صاحبان مدرنیته وارد می شوند بدون قوانین و تعاملات خاص و ضروری دنیای مدرن که البته می تواند در گام اول بسیار مخرب و مضر عمل کند اما بر اثر گذشت زمان می تواند به یک فرصت مناسب ارتقا یابد.
