قاعدتاً محتوای یک فیلم، سریال، تئاتر و هر کار فرهنگی هنری در کشوری با ارزش‌های انسانی، اخلاقی و با پیشینه فرهنگی و تمدنی با کشور و جامعه‌ای همچون غرب تفاوت‌های بسیاری باید داشته باشد.
آنچه که در تولیدات سینمایی و در کل هنری غرب دیده می‌شود، بیشتر در قالب‌های جلف و زننده، آلوده به مسائل غیر اخلاقی و جنسی، به کار بردن الفاظ رکیک و زننده است هر چند در میان آنها نمونه‌هایی هم یافت می‌شود که سعی داشته ارزش‌های اخلاقی و انسانی را رعایت کند اما اکثریت آن تولیدات هنری اینگونه نیست.
با وجود چنین فضایی در عالم سینما و تلویزیون، کشورها و جوامعی وجود دارد که سعی می‌کند تا ارزش‌های خود را در کارهای فرهنگی و هنری حفظ کند با این وجود رخنه فرهنگ منحطی به نام فرهنگ غرب که بر بی‌بند و باری و ابذال سوار است، لطماتی به چنین جوامعی زده است.
ایران نیز از گزند چنین هجمه‌هایی در امان نبوده و نفوذ و تأثیر فرهنگ منحط غربی در برخی از آثار سینمایی، تئاتر، شبکه خانگی و ... دیده می‌شود.
چنین آثاری مخاطبان خود را دارد و در ادامه چنین فرایندی، سلایق دیگر که علاقه‌ای به چنین محصولاتی با حال و هوای بی‌بندوباری نداشته‌اند نیز یا مجبور به پذیرش آنها می‌شوند یا به آن سو گرایش پیدا می‌کنند در واقع سلیقه آنها با نوع تولیدات و آثار سینمایی و تلویزیونی تغییر می‌یابد.
صدا و سیما همواره سعی دارد تا موازین اخلاقی و انسانی را رعایت کرده و در تولیدات خود آنها را حفظ و ترویج کند البته در تولیدات این سازمان مباحثی وجود دارد که مهمترین آن ضعف در سریال سازی است که اکنون موضوع لین گزارش نیست اما در فضای سینمایی کشور و شبکه خانگی بسیاری از مسائل رعایت نمی‌شود.
تولیداتی در عرصه سینما و شبکه خانگی وجود دارد که چه در ژانر کمدی و چه در ژانر جدی، گفت‌وگوها و متن فیلمنامه دارای محتوایی زشت و زننده، جلف و دارای بدآموزی‌هایی است که نمی‌توان چنین محصولاتی را همراه و با خانواده به تماشا نشست که اگر چند بار چنین اتفاقی بیفتد یعنی اعضای خانواده در سینما یا در مقابل نلویزیون فیلمی از شبکه خانگی را به تماشا بنشینند که دارای محتوای نامناسبی است، قبح ماجرا پس از چندی خواهد ریخت و عادی خواهد شد، همان هدفی که سازندگان چنین فیلمهایی آن را دنبال می‌کنند.
شبکه خانگی یک فرصت است، فرصتی برای رقابت تولید فیلم و سریال و ایجاد فضای سرگرمی برای خانواده‌ها همراه با محتوای خوب و قوی در کنار سازمان صدا و سیما، مردم نیاز به محتوای خوب هنری و فرهنگی دارند و سکوهای شبکه خانگی این فصت را در کنار تولیدات صدا و سیما فراهم کرده است.
سریال‌های خوبی تاکنون در شبکه نمایش خانگی ساخته شده اما در میان آنها کم نیست سریال‌هایی که از محتوای نامناسب برخوردار است.
سریال‌های خوب شبکه خانگی را می‌توان شهرزاد فصل یک، خاتون، پوست شیر، زخم کاری فصل یک دانست که در کنار چنین سریال‌هایی، مجموعه‌هایی دیده می‌شود که سعی دارد برای دیده شدن دست به کار جلف با بهره بردن از الفاظ و کلمات رکیک به همراه رفتارهایی سخیف بزند.
شاید بتوان برای مثال سریال دفتر یادداشت را نام برد که در یکی دو قسمت آن که تازه آغاز شده چنین فضایی حاکم است. در دفتر یادداشت این سریال نمی‌توان نکته خوبی نوشت، ناسزاگویی، رفتارهای جلف و سخیف «بن مایه» این سریال شده تا جایی که حتی شوخی‌های جنسی نیز در این سریال دیده می‌شود.
اما می‌بینیم که سریالی به نام «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» وجود دارد که بدون آن که درون سریال جلف بازی، سخیف گویی و بددهنی داشته باشد، یک طنز تمیز را به مخاطب می‌دهد که می‌توان آن را در یک دورهمی خانوادگی به تماشا نشست.
سروش صحت که در تلویوزین سابقه ساخت چند سریال موفق طنز را در کارنامه خود دارد،هر چند با بی‌مهری از سوی سازمان همراه شد،اما در شبکه خانگی توانسته است با این سریال نشان دهد که هر کجا باشد می‌تواند سریال طنز مفهومی بدون بهره گیری از فضای طنز جلف بسازدو سروش صحت که با ساخت لیسانسه‌ها در صدا و سیما خوش درخشید، در سریال«مگه تموم عمر چندتا بهاره؟»
سبک تازه‌ای از طنز را به بیننده نشان می‌دهد، او با بهره بردن از چند نسل در سریال خود، پدر بزرگ، دوست پدر بزرگ و فرزندان خانواده ربانی سعی دارد تا زندگی سنتی و مدرن را در هم بیامیزد، که البته در دیالوگ‌هایی که میان بازیگران رد و بدل می‌شود، طنز ظریف و خوشمزه‌ای وجود دارد که بیننده از آن خوشش می‌آید هر چند شاید این سریال بیننده‌های خاص خود را داشته باشد.
وجود گروهی در قالب مسئولان که هر گاه کلمه مشکل بر زبان می‌آید سر و کله آنها هم پیدا می‌شود، خلاقیت انتقادی سروش صحت است که البته در قالب طنز بع هیچیک از مسئولان هم بر نمی‌خورد.
در باره بازی بازیگران نیز می‌توان گفت، خوب و مخطب پسند نقش بازی می‌کنند که البته در چارچوب سناریو و فیلمنامه سریال پیش می‌روند و سروش صحت توانسته از بازیگران به خوبی بهره ببرد و بازی بگیرد البته اکثر بازیگران با سابقه و با تجربه هستند.
«سریال مگه تموم عمر چندتا بهاره» در میان سریال‌های طنز موجود در شبکه خانگی، سریالی تمیز و خوشمزه است که اگر مخاطب دل به آن بدهد قطعاً خوشایند حالش خواهد بود.
آنچه که در تولیدات سینمایی و در کل هنری غرب دیده می‌شود، بیشتر در قالب‌های جلف و زننده، آلوده به مسائل غیر اخلاقی و جنسی، به کار بردن الفاظ رکیک و زننده است هر چند در میان آنها نمونه‌هایی هم یافت می‌شود که سعی داشته ارزش‌های اخلاقی و انسانی را رعایت کند اما اکثریت آن تولیدات هنری اینگونه نیست.
با وجود چنین فضایی در عالم سینما و تلویزیون، کشورها و جوامعی وجود دارد که سعی می‌کند تا ارزش‌های خود را در کارهای فرهنگی و هنری حفظ کند با این وجود رخنه فرهنگ منحطی به نام فرهنگ غرب که بر بی‌بند و باری و ابذال سوار است، لطماتی به چنین جوامعی زده است.
ایران نیز از گزند چنین هجمه‌هایی در امان نبوده و نفوذ و تأثیر فرهنگ منحط غربی در برخی از آثار سینمایی، تئاتر، شبکه خانگی و ... دیده می‌شود.
چنین آثاری مخاطبان خود را دارد و در ادامه چنین فرایندی، سلایق دیگر که علاقه‌ای به چنین محصولاتی با حال و هوای بی‌بندوباری نداشته‌اند نیز یا مجبور به پذیرش آنها می‌شوند یا به آن سو گرایش پیدا می‌کنند در واقع سلیقه آنها با نوع تولیدات و آثار سینمایی و تلویزیونی تغییر می‌یابد.
صدا و سیما همواره سعی دارد تا موازین اخلاقی و انسانی را رعایت کرده و در تولیدات خود آنها را حفظ و ترویج کند البته در تولیدات این سازمان مباحثی وجود دارد که مهمترین آن ضعف در سریال سازی است که اکنون موضوع لین گزارش نیست اما در فضای سینمایی کشور و شبکه خانگی بسیاری از مسائل رعایت نمی‌شود.
تولیداتی در عرصه سینما و شبکه خانگی وجود دارد که چه در ژانر کمدی و چه در ژانر جدی، گفت‌وگوها و متن فیلمنامه دارای محتوایی زشت و زننده، جلف و دارای بدآموزی‌هایی است که نمی‌توان چنین محصولاتی را همراه و با خانواده به تماشا نشست که اگر چند بار چنین اتفاقی بیفتد یعنی اعضای خانواده در سینما یا در مقابل نلویزیون فیلمی از شبکه خانگی را به تماشا بنشینند که دارای محتوای نامناسبی است، قبح ماجرا پس از چندی خواهد ریخت و عادی خواهد شد، همان هدفی که سازندگان چنین فیلمهایی آن را دنبال می‌کنند.
شبکه خانگی یک فرصت است، فرصتی برای رقابت تولید فیلم و سریال و ایجاد فضای سرگرمی برای خانواده‌ها همراه با محتوای خوب و قوی در کنار سازمان صدا و سیما، مردم نیاز به محتوای خوب هنری و فرهنگی دارند و سکوهای شبکه خانگی این فصت را در کنار تولیدات صدا و سیما فراهم کرده است.
سریال‌های خوبی تاکنون در شبکه نمایش خانگی ساخته شده اما در میان آنها کم نیست سریال‌هایی که از محتوای نامناسب برخوردار است.
سریال‌های خوب شبکه خانگی را می‌توان شهرزاد فصل یک، خاتون، پوست شیر، زخم کاری فصل یک دانست که در کنار چنین سریال‌هایی، مجموعه‌هایی دیده می‌شود که سعی دارد برای دیده شدن دست به کار جلف با بهره بردن از الفاظ و کلمات رکیک به همراه رفتارهایی سخیف بزند.
شاید بتوان برای مثال سریال دفتر یادداشت را نام برد که در یکی دو قسمت آن که تازه آغاز شده چنین فضایی حاکم است. در دفتر یادداشت این سریال نمی‌توان نکته خوبی نوشت، ناسزاگویی، رفتارهای جلف و سخیف «بن مایه» این سریال شده تا جایی که حتی شوخی‌های جنسی نیز در این سریال دیده می‌شود.
اما می‌بینیم که سریالی به نام «مگه تموم عمر چند تا بهاره؟» وجود دارد که بدون آن که درون سریال جلف بازی، سخیف گویی و بددهنی داشته باشد، یک طنز تمیز را به مخاطب می‌دهد که می‌توان آن را در یک دورهمی خانوادگی به تماشا نشست.
سروش صحت که در تلویوزین سابقه ساخت چند سریال موفق طنز را در کارنامه خود دارد،هر چند با بی‌مهری از سوی سازمان همراه شد،اما در شبکه خانگی توانسته است با این سریال نشان دهد که هر کجا باشد می‌تواند سریال طنز مفهومی بدون بهره گیری از فضای طنز جلف بسازدو سروش صحت که با ساخت لیسانسه‌ها در صدا و سیما خوش درخشید، در سریال«مگه تموم عمر چندتا بهاره؟»
سبک تازه‌ای از طنز را به بیننده نشان می‌دهد، او با بهره بردن از چند نسل در سریال خود، پدر بزرگ، دوست پدر بزرگ و فرزندان خانواده ربانی سعی دارد تا زندگی سنتی و مدرن را در هم بیامیزد، که البته در دیالوگ‌هایی که میان بازیگران رد و بدل می‌شود، طنز ظریف و خوشمزه‌ای وجود دارد که بیننده از آن خوشش می‌آید هر چند شاید این سریال بیننده‌های خاص خود را داشته باشد.
وجود گروهی در قالب مسئولان که هر گاه کلمه مشکل بر زبان می‌آید سر و کله آنها هم پیدا می‌شود، خلاقیت انتقادی سروش صحت است که البته در قالب طنز بع هیچیک از مسئولان هم بر نمی‌خورد.
در باره بازی بازیگران نیز می‌توان گفت، خوب و مخطب پسند نقش بازی می‌کنند که البته در چارچوب سناریو و فیلمنامه سریال پیش می‌روند و سروش صحت توانسته از بازیگران به خوبی بهره ببرد و بازی بگیرد البته اکثر بازیگران با سابقه و با تجربه هستند.
«سریال مگه تموم عمر چندتا بهاره» در میان سریال‌های طنز موجود در شبکه خانگی، سریالی تمیز و خوشمزه است که اگر مخاطب دل به آن بدهد قطعاً خوشایند حالش خواهد بود.
گروه فرهنگ و هنر سیاست روز
