چهلمین جشنواره فیلم فجر، با نمایش ۲۲ فیلم، در بخش رقابتی و با عنوان "سودای سیمرغ" آغاز به کار کرد. نمایش فیلم ها از ۱۲ تا ۲۲ بهمن ماه ادامه پیدا خواهد کرد و به سیاق چند سال گذشته، این رویداد مهم فرهنگی و هنری نیز در ۳۱ استان کشور، از ۱۵ تا ۲۲ بهمن و با نمایش ۱۶ فیلم انجام خواهد پذیرفت.
از آنجایی که اساس شکل گیری جشنواره مهمی چون فیلم فجر که امسال، چهلمین دوره خود را جشن می گیرد و به نوعی انتظار می رود، شاید و باید به پختگی برسد، در سالروز پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی شکل گرفته است و از آنجایی که باید و لاجرم، در راستای اهداف متعالی انقلاب اسلامی باشد و یکی از اهداف مهم آن هم " مردمی بودن" است و به نظر می رسد، در این چهل دوره، فاصله عمیقی برقرار کرده است و آن، دور شدن های دوره به دوره از مردم است. جشنواره، به شدت خاص شده و انگار هیچ اراده و عزمی، از ناحیه متولیان فرهنگی و سینمایی، مبنی بر حضور مردم وجود ندارد، و این را، نه در موضوع فیلم های تولید شده ای که اساسا مسئله مردم و انقلاب نیست، می توان دید و نیز در فرایند برگزاری جشنواره نمی توان مشاهده کرد. مگر نه این است که؛ هر اتفاق واقعی و اصیلی، اعتبار خود را از مردم اخذ می کند و وامدار مردم است و در اینجا - خاصه سینما - به عنوان رویداد مهم فرهنگی جریان ساز و موثر، از این قاعده مثتثنی نیست.
جشنواره، اصلا در تملک مسئولین فرهنگی و غیر فرهنگی و تعداد معدودی از علاقمندان است، نه اینکه مردم، اجازه حضور در این رویداد را نداشته باشند که البته تا حدودی این فرصت فراهم است، نکته در این است که اصلا هیچ اقدامی در همنشینی مردم با سینما، از ناحیه متولیان فرهنگی صورت نمی گیرد و نحوه برگزاری این جشنواره، طوری است که مردم را از خود می راند و یا احیانا مردم را - با نگاهی به این جمله که" اینجا جای از ما بهتران است" دچار نوعی خود کم بینی می کند. این را البته می توان به تمام رویدادهای فرهنگی و هنری در استانها که البته تعداشان، کم هم نیست، تعمیم داد و البته این ضعف، بیشتر به دلیل نبود دغدغه و عدم شناخت و درک و سواد مسئولین به ظاهر فرهنگی و هنری است و نیز باید تاکید نمود که صرف حضور مردم کافی نیست، بلکه باور کردن و جدی گرفتن مردم است که مهم است.
نکته اساسی دیگری که ظهور و بروز آن، در این رویداد، خود تبدیل به " مضحکه در معرکه ای " شده این است که؛ عده ای از دستگاههای مختلف چون اداره کل ارشاد و صدا و سیما و ... با عناوین پرطمطراق فرهنگی، با مسئولیت هایی مانند معاون و مدیر و... که اصلا معلوم است، بدون هیچ اشتیاقی و تنها از سر اجبار، چه از ناحیه دستگاه متبوعه خود و یا با دعوت رسمی به منظور کسب موقعیت کذایی سینما دوستی و سینمادانی! در این رویداد حضور پیدا می کنند نگارنده، بارها شاهد بوده است، معاون یا مدیر مربوطه، آن هم با دعوتنامه و بلیط رایگان حضور پیدا کرده و بدون اینکه فیلمی را به طور کامل تماشا کند و در اثنای تماشای فیلم، سالن سینما را در تاریکی ترک نموده است.
بسیاری از این افراد که اصلا، نه در این رویداد و نه در هیچ رویداد فرهنگی و هنری حضور پیدا نمی کنند، در صورتی که، لازمه رشد و پویایی این اشخاص، که مسئولیت خطیر فرهنگی را بر گرده دارند، حضور آگاهانه، عمیق و از سر مسئولیت است. این آدم های به اصطلاح مدیر، نه تنها هیچ علاقه و دغدغه ای ندارند، که حتی از داشتن حداقل درک و دانش سینمایی، نیز بی بهره اند و این را می توان، در عملکرد ضعیف و خروجی محصولات به اصطلاح فرهنگی، با ساختار معیوب، مستعمل و فسیل شده، در دستگاه متبوعه‌شان مشاهده کرد.
بخش مهمی از تصمیم گیری ها و برنامه ریزی های باری به هر جهت متولیان امر، در دستگاههای فرهنگی استانها، قبل از این که ناشی از نداشتن دغدغه و علاقه باشد؛ بیشتر به جهت عدم شناخت درست و درک واقعی و سواد هنری و سینمایی آنهاست. این آدم ها؛ نه سینما را می شناسند، نه فیلم می بینند و نه کتاب می خوانند و اساسا، خود را مستغنی از کسب علم و معرفت می دانندو سخن آخر اینکه اعتبار جشنواره فیلم فجر؛ به حضور مدیران به ظاهر فرهنگی و آدم‌های دارای " شوآف" نیست؛ اعتبار جشنواره به فیلم‌های خوب، مردم و علاقمندان واقعی سینما است.
نویسنده: توحید کنعانی - کارشناس سینما
از آنجایی که اساس شکل گیری جشنواره مهمی چون فیلم فجر که امسال، چهلمین دوره خود را جشن می گیرد و به نوعی انتظار می رود، شاید و باید به پختگی برسد، در سالروز پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی شکل گرفته است و از آنجایی که باید و لاجرم، در راستای اهداف متعالی انقلاب اسلامی باشد و یکی از اهداف مهم آن هم " مردمی بودن" است و به نظر می رسد، در این چهل دوره، فاصله عمیقی برقرار کرده است و آن، دور شدن های دوره به دوره از مردم است. جشنواره، به شدت خاص شده و انگار هیچ اراده و عزمی، از ناحیه متولیان فرهنگی و سینمایی، مبنی بر حضور مردم وجود ندارد، و این را، نه در موضوع فیلم های تولید شده ای که اساسا مسئله مردم و انقلاب نیست، می توان دید و نیز در فرایند برگزاری جشنواره نمی توان مشاهده کرد. مگر نه این است که؛ هر اتفاق واقعی و اصیلی، اعتبار خود را از مردم اخذ می کند و وامدار مردم است و در اینجا - خاصه سینما - به عنوان رویداد مهم فرهنگی جریان ساز و موثر، از این قاعده مثتثنی نیست.
جشنواره، اصلا در تملک مسئولین فرهنگی و غیر فرهنگی و تعداد معدودی از علاقمندان است، نه اینکه مردم، اجازه حضور در این رویداد را نداشته باشند که البته تا حدودی این فرصت فراهم است، نکته در این است که اصلا هیچ اقدامی در همنشینی مردم با سینما، از ناحیه متولیان فرهنگی صورت نمی گیرد و نحوه برگزاری این جشنواره، طوری است که مردم را از خود می راند و یا احیانا مردم را - با نگاهی به این جمله که" اینجا جای از ما بهتران است" دچار نوعی خود کم بینی می کند. این را البته می توان به تمام رویدادهای فرهنگی و هنری در استانها که البته تعداشان، کم هم نیست، تعمیم داد و البته این ضعف، بیشتر به دلیل نبود دغدغه و عدم شناخت و درک و سواد مسئولین به ظاهر فرهنگی و هنری است و نیز باید تاکید نمود که صرف حضور مردم کافی نیست، بلکه باور کردن و جدی گرفتن مردم است که مهم است.
نکته اساسی دیگری که ظهور و بروز آن، در این رویداد، خود تبدیل به " مضحکه در معرکه ای " شده این است که؛ عده ای از دستگاههای مختلف چون اداره کل ارشاد و صدا و سیما و ... با عناوین پرطمطراق فرهنگی، با مسئولیت هایی مانند معاون و مدیر و... که اصلا معلوم است، بدون هیچ اشتیاقی و تنها از سر اجبار، چه از ناحیه دستگاه متبوعه خود و یا با دعوت رسمی به منظور کسب موقعیت کذایی سینما دوستی و سینمادانی! در این رویداد حضور پیدا می کنند نگارنده، بارها شاهد بوده است، معاون یا مدیر مربوطه، آن هم با دعوتنامه و بلیط رایگان حضور پیدا کرده و بدون اینکه فیلمی را به طور کامل تماشا کند و در اثنای تماشای فیلم، سالن سینما را در تاریکی ترک نموده است.
بسیاری از این افراد که اصلا، نه در این رویداد و نه در هیچ رویداد فرهنگی و هنری حضور پیدا نمی کنند، در صورتی که، لازمه رشد و پویایی این اشخاص، که مسئولیت خطیر فرهنگی را بر گرده دارند، حضور آگاهانه، عمیق و از سر مسئولیت است. این آدم های به اصطلاح مدیر، نه تنها هیچ علاقه و دغدغه ای ندارند، که حتی از داشتن حداقل درک و دانش سینمایی، نیز بی بهره اند و این را می توان، در عملکرد ضعیف و خروجی محصولات به اصطلاح فرهنگی، با ساختار معیوب، مستعمل و فسیل شده، در دستگاه متبوعه‌شان مشاهده کرد.
بخش مهمی از تصمیم گیری ها و برنامه ریزی های باری به هر جهت متولیان امر، در دستگاههای فرهنگی استانها، قبل از این که ناشی از نداشتن دغدغه و علاقه باشد؛ بیشتر به جهت عدم شناخت درست و درک واقعی و سواد هنری و سینمایی آنهاست. این آدم ها؛ نه سینما را می شناسند، نه فیلم می بینند و نه کتاب می خوانند و اساسا، خود را مستغنی از کسب علم و معرفت می دانندو سخن آخر اینکه اعتبار جشنواره فیلم فجر؛ به حضور مدیران به ظاهر فرهنگی و آدم‌های دارای " شوآف" نیست؛ اعتبار جشنواره به فیلم‌های خوب، مردم و علاقمندان واقعی سینما است.
نویسنده: توحید کنعانی - کارشناس سینما
