دور دوم انتخابات ریاست جمهوری فرانسه برگزار شد و امانوئل مرکرون با ۵۸ درصد آرا بار دیگر توانست راهی کاخ الیزه شود. هر چند که مکرون توانست بر رقیب راست‌گرای خویش پیروز گردد اما روند تحولات زمان برگزاری و پس از آن حکایت از دورانی سخت برای وی دارد که محور آن را نیز نارضایتی مردمی از حاکمیت نظام سرمایه داری بر کشورشان دارد.
پس از اعلام نتایج دور اول انتخابات که با برتری مکرون و لوپن همراه بود، تظاهرات‌های مردمی با شعار نه به مکرون و نه به لوپن برگزار شد. هر چند که ۵۸ درصد مردم به مکرون رای دادند اما این رای نه به خاطر سیاست‌ها و رضایت مردم از مکرون بلکه ناشی از نگرانی‌هایی بوده که از سخنان لوپن در جامعه ایجاد شده بود. رفتن لوپن به دور دون انتخابات و رای ۴۱ درصدی وی نشانگر آن است که نزدیک به نیمی از جامعه فرانسه به تفکرات رادیکال و ملی گرایی صرف روی آورده‌اند که می‌تواند ناشی از عملکردهای ضعیف و نارضایتی مردمی از نظام سرمایه حاکم بر کشورشان باشد.
از یک سو نظام سرمایه‌ داری واکنشی منطقی و مشکل گشا در قبال مطالبات مردم فرانسه نداشته است که پاسخ سکوب‌گرایانه به جنبش جلیقه زردها نمودی از این مسئله است. از سوی دیگر در بحران کرونا نیز حاکمیت برگرفته از نظام سرمایه داری عملا کارکرد ضعیفی داشته است و فرانسه از کشورهای دارای تلفات بالا بوده است. این شرایط نارضایتی مردم از مکرون را رقم زده است اما در مقابل رویکردهای افراطی لوپن بویژه علیه مهاجرین و مسلمانان و حجاب در کنار نگرانی مردم از سرنوشت جنگ اوکراین موجب شد تا انانی که در دور گذشته به سایر نامزدها رای داده بودند در این دور به مکرون رای دهند در حالی که در نهایت نز تاکید دارند که رای آنها نه از دوستی با مکرون که به دلیل نارضایتی و نگرانی از لوپن بوده است.

^{نویسنده: فرامرز اصغری}